Metoda Integracji Sensorycznej
Integracja sensoryczna to proces, podczas którego układ nerwowy człowieka odbiera informacje z receptorów wszystkich zmysłów: dotyk, układ przedsionkowy odbierający ruch, czucie ciała, czyli propriocepcja, węch, wzrok, słuch, smak, następnie organizuje je
i interpretuje tak, aby mogły być wykorzystane w celowym działaniu. Celem terapii jest dostarczenie takiej ilości odpowiednich bodźców, aby dać możliwość prawidłowej pracy centralnego układu nerwowego.
Teoria integracji sensorycznej zakłada, że prawidłowe funkcjonowanie psychofizyczne dziecka jest związane z procesem właściwego odbioru, przetwarzania i integrowania przez mózg różnych informacji o charakterze sensorycznym. Informacje te mogą dochodzić drogą słuchową, wzrokową, czuciową, smakową, zapachową, a także innymi kanałami zmysłowymi tj. czucie głębokie (propriocepcja) oraz zmysłem, który odbiera siłę grawitacji i ruchy naszego ciała (układ przedsionkowy).
Dysfunkcje w zakresie integracji sensorycznej objawiają się najczęściej w postaci nadpobudliwości i nadruchliwości psychoruchowej, deficytach uwagi, słabej organizacji zachowania i działania, opóźnionego rozwoju mowy oraz słabej koordynacji ruchowej.
Dziecko, które trafia do terapii, w pierwszym etapie jest diagnozowane w zakresie odbioru, rozpoznawania i wykorzystywania wrażeń sensorycznych docierających do niego za pomocą wszystkich zmysłów, następnie prowadzona jest terapia poprzez stymulowanie poszczególnych układów zmysłowych.
